Bu zamanda ısrarla artık kimseye güvenilemeyeceğini düşünüyorsanız, hiç tanımadığınız insanlarla ormanın tam da ortasında ekmeğinizi paylaşın, zifiri karanlıkta çadır kurun, hiç ama hiç tanımadığınız insanların eğlencelerine dahil olup ateş başında karşılıklı göbek atın, kol kola halay çekin. Gerçekleşmeyeceğini düşünseniz de seneye yine aynı yerde buluşmak üzere vedalaşın. Kendimizi 'korumak' adına maskeler taktığımız, zırhlar kuşandığımız  hayatlarımızdan biraz da olsa uzaklaşınca nasıl da mutlu oluyor insan. Açık havada oksijen değil de bu mutluluk çarpıyor bence insanı. İçilen şarapların da etkisi yok değil.

Hayata dair güzel olan ne varsa hızla dağılıyor yok oluyor içimizde. Ama gökyüzünün mavisi, doğanın bin bir rengi, kuşların cıvıltısı hiç bir yer gitmiyor. Uzanıp sararan yaprakların üzerine, gözlerimizi kapatıp kuşların şarkılarını dinlersek içimizdeki şarkılara daha çok kulak veririz belki…